Mijn leven

Opname 1 (5 weken)

Ik begin niet helemaal bij het begin maar bij het gedeelte waar alles steeds erger werd. Ik begon vorig schooljaar op een nieuwe opleiding in Arnhem, een muziekopleiding. Dat was iets waar ik al heel lang naartoe wilde gaan en het was mij eindelijk gelukt om aangenomen te worden. De angststoornis had ik al dus het het was voor mij ook wel spannend om elke dag heen en weer tussen Tilburg en Arnhem te reizen, maar door de hoge motivatie die ik had deed ik het toch.

Op een dag in oktober voelde ik mij niet zo lekker maar ik ging toch naar school. Ik voelde mij steeds slechter en begon tijdens een bepaalde les helemaal te zweten en werd kortademig. Ik zei tegen de docent dat ik mij niet goed voelde en ging de les uit, de docent liep mij achterna en op het moment dat ik in de gang was kreeg ik een hele heftige paniekaanval, ik kan mij er niet zo heel veel meer van herinneren maar dat was in ieder geval het begin van de hele puinhoop die daarna kwam.

Na een paniekaanval word ik altijd ziek omdat het je lichaam heel veel energie kost. Alleen er gebeurde iets geks, na een week ziek zijn en na een week weer goed voelen werd ik weer ziek, ik dacht dat het gewoon door de kou kwam en dat het daar niks mee te maken had dus maakte ik mij niet zoveel zorgen. Vervolgens werd ik weer beter en 2 weken nadat ik ziek was geweest werd ik weer ziek. Dit bleef zich herhalen, de ene week voelde ik mij goed, de andere week was ik misselijk, had ik hoofdpijn en heel erg overprikkeld. Ik ben hiervoor naar de huisarts geweest en naar de internist, ik heb vanalles geprobeerd qua ijzertabletten en vitaminepillen maar niks hielp, het ziekenhuis wist niet wat er aan de hand was de huisarts wist dat niet en ik ook niet, en dat was heel frustrerend.

We gaan een stukje verder de tijd in, juli 2018. Ik werd weer ziek alleen deze keer stopte het niet na een week, ik bleef ziek. Mijn ouders maakten zich heel veel zorgen hierover en ook over mijn gewicht omdat ze dachten dat het ziek zijn een verband kon hebben met mijn ondergewicht. De huisarts informeerde uiteindelijk bij een psychiater van het ziekenhuis wat te doen en toen ging het ineens heel snel, ik woog nog maar 49 kilo en dat staat bij mijn lengte gelijk aan een BMI van 14. De psychiater zei dat ik de volgende dag al terecht kon op de MPU. Dus ik pakte mijn spullen in en vertrok de dag daarna naar het ziekenhuis, ik was heel zenuwachtig en gespannen voor wat er komen ging maar ik werd gelukkig goed opgevangen.

Er gebeurde daar overigens een klein wonder in mijn ogen, sinds dat ik daar was voelde ik mij niet meer ziek en werd ik ook niet meer ziek. Ik weet nog steeds niet helemaal hoe dit zo gekomen is maar ik denk dat ik gewoon zo overspannen en gestresst was de hele dag dat dit mij ziek maakte thuis.

Opname 2 (4 weken)

Ik lag bij mijn eerste opname in het ziekenhuis om aan te komen maar ik merkte bij mezelf dat het emotioneel gezien ook steeds slechter ging. Ik zakte steeds dieper een put in maar liet dit niet echt merken. Ik was langzaam een depressie aan het ontwikkelen en dat merkte ik aan dat ik steeds vaker nadacht over de dood. Mijn eerste opname zat er op een gegeven moment op want het leek voor de dokter steeds beter te gaan en was ook op een zodanig gewicht dat het niet meer gevaarlijk was, dus ik ging naar huis. Thuis ging het steeds slechter met mij emotioneel gezien. Ik had soms hele erge suïcidale gedachten op de dag. Maar nog zonder plannen om het daadwerkelijk te doen.

Met mijn oma ging het steeds slechter en overleed uiteindelijk. Ik kon zelf niet naar de begrafenis door de angsten dus ik bleef thuis. Voor mij werd het heel veel in mijn hoofd, te veel. Mijn ouders, broer en zusje waren naar mijn oma die ook nog ver weg woonde. Ik was die avond zo wanhopig en bang dat ik het echt niet meer aankon, ik wilde gaan en niet meer terugkomen, dat was voor mij de enige rust die ik kon vinden. Ik had een brief geschreven en vervolgens had ik een touw opgehangen aan een balk en ben eronder gaan staan. Je moet je voorstellen dat je zo wanhopig bent dat je in staat bent jezelf van het leven te beroven. Ik wil daarom ook zeggen dat als jij dit ook hebt, praat er dan over, deel je verhaal, geef mensen de mogelijkheid om jou te helpen en geef jezelf de mogelijkheid om hulp te ontvangen. Maar op het moment dat ik daar stond kwam er ineens een rationele gedachte naar boven die aan mij vroeg waar the fuck ik wel niet mee bezig was. Dit hielp mij om die avond in leven te blijven, en ik ben ook dankbaar voor die gedachte omdat ik niet weet hoe het anders met mij was afgelopen.

Dit verhaal vertelde ik op het ziekenhuis en ik werd diezelfde dag nog opgenomen.

Opname 3 (2 weken)

Toen ik terug was in het ziekenhuis ging het beter met mij, er keerde weer rust terug in mijn hoofd en ik had structuur en orde in mijn hoofd. Helaas was dit alleen in het ziekenhuis zo. Telkens als ik thuis kwam ging het weer slechter. Ik zat inmiddels al aan de antidepressiva alleen die hielp thuis niet. De artsen en de verpleging zagen het daarentegen beter met mij gaan terwijl dit eigenlijk niet het geval was. Ik zou op een gegeven moment weer ontslagen worden maar ik kon dat thuis zijn eigenlijk niet aan, dus ik had met een vriendin afgesproken dat ik een tijdje bij haar kon logeren. We hadden gegokt op een paar weken maar uiteindelijk werd dit maar 1 week, dus na 4 weken opname en 1 weekje logeren moest ik weer naar huis.

De herfstvakantie kwam eraan en ik zag dit echt niet zitten. Normaal kon ik de dag nog een beetje opvullen met school, want op school had ik veel minder last van mijn depressie dan thuis omdat ik daar afleiding had. Maar in de herfstvakantie zou ik weer een hele week thuis zijn. Ik heb vervolgens met het ziekenhuis kunnen regelen dat ik voor mijn eigen veiligheid de herfstvakantie kon overbruggen in het ziekenhuis. Dit ging goed en we besloten op een gegeven moment de dosering van mijn antidepressiva te verdubbelen, dit heeft tot op de dag van vandaag alleen maar goede dingen met zich meegebracht. Ik ging mij veel beter voelen en de suïcidale gedachten waren er nauwelijks meer.

Na mijn ontslag heb ik thuis ook wat dingen veranderd, mijn broer was inmiddels al een tijdje uit huis en ik besloot naar zijn kamer te verhuizen vanwege de nare herinneringen in mijn eigen kamer. Dit zorgde voor wat meer rust in mijn hoofd. Ook ben ik mij minder gaan focussen op school en meer op herstellen, omdat ik dat laatste toch een stuk belangrijker vind.

Opname 4 (nog 3 weken te gaan)

Inmiddels heb ik een intake gehad bij een angststoornis kliniek in Venray en ik ben daar ook aangenomen. Alleen ze belden een tijdje later op om te vertellen dat ik minimaal een BMI van 16/17 moet hebben om daar opgenomen te worden. Dit was voor mij weer even een terugslag omdat het voor mij heel moeilijk is om aan te komen. We hebben contact met het ziekenhuis gehad hierover en die boden aan om mij op te nemen om aan te komen zodat ik gewoon naar die kliniek kan. Op dit moment zit ik in mijn vierde opname om aan te komen.

Zelf problemen?

Als je zelf kampt met geestelijke problemen, praat erover met iemand. Je bent nooit alleen, neem een vriend, vriendin, docent, ouder of wie dan ook in vertrouwen en praat erover. Als je net zoals ik heb gehad in een situatie zit dat je het leven niet meer ziet zitten en er een einde aan wil maken, bel 0900-0113 of ga naar wwww.113.nl. Je kan ook de huisartsenpost bellen in het weekend of 112 bij acute nood.