Nee, ik ben niet zielig

Ik begin mijn blog vandaag even anders. Ik wil namelijk even duidelijk maken dat ik mijn ziektebeelden op geen enkele manier als mijn identiteit ervaar en ook niet zo wil overbrengen. Laat mij dit even uitleggen.

Een aantal jaar geleden heb ik op mijn Instagram een post geplaatst waarin ik openlijk uitkwam over mijn mentale staat van zijn. In het verlengde hiervan heb ik story's, TikToks, Facebook posts en welke andere manier van Social Media gebruikt als een uitlaatklep van de eetstoornis. Doordat ik dit deed begon ik mijn ziektes te linken aan wie ik echt ben. Dit is natuurlijk hartstikke slecht voor je herstel en uiteindelijk heb ik ook een lange tijd niks gepost over deze problematiek. Ik ben hierop gewezen door verschillende mensen en toen kwam dat besef ook voor mezelf. Alle story's, TikToks en andere posts die hierover gaan zijn ook verwijderd van al mijn sociale media accounts.

De gevaren van Instagram

Op Instagram is er een hele mental health community gaande waarvan ik denk dat deze bestaat uit goede bedoelingen maar waar er juist onveiligheid wordt gecreëerd. En natuurlijk zeg ik niet dat je altijd het perfecte plaatje moet laten zien, integendeel. Maar een plek waar bodychecks, automutilatie en suïcide gedachten constant in the picture staan lijkt mij niet helpend voor mensen die zelf ook struggelen met deze problematiek. Vaak jonge mensen in Instagram lives die tegen het randje van de dood zitten waarbij zij niet doorhebben dat er andere mensen tegen ze op kijken. Jonge mensen die, waarschijnlijk onbedoeld, geïnfluenced worden door andere jonge mensen met bijvoorbeeld een eetstoornis of depressie.

Ik hoor ook zeker positieve geluiden uit deze groep mensen die wel geholpen zijn met een plek waar ze zich veilig voelen dus ik wil het zeker niet afbranden.

Mijn doel van deze blog

Ik wil deze blog dan ook niet 100% richten op mijn eigen problematiek. Ik wil ook leuke, positieve dingen delen. En als ik wel iets deel over vervelende periodes, dan zal ik altijd proberen dit luchtig te brengen. Ik ben geen slachtoffer van mijn eigen gedachten, ook al voelt die slachtofferrol soms veilig en makkelijk. Ik heb liever dat je mij gewoon niet mag dan dat je medelijden hebt. Ik zal daarom ook nooit claimen dat deze problematiek deel van mij uitmaakt, net als dat wanneer jij een arm breekt, jij ook niet Sophie van de gebroken arm bent, of Tom, of.... .

Geert