De appel valt kei hard uit de boom

Ik heb het bloggen een beetje laten varen de afgelopen 2 jaar, maar ik denk dat opschrijven wat je voelt kan bijdragen aan progressie in je mentale gezondheid. Dus bij deze, een nieuwe start met bloggen. Al mijn vorige blogs zijn uiteraard gewoon terug te lezen dus ik ga hier niet mijn hele levensverhaal opnieuw vertellen, maar ik begin bij eigenlijk het einde (dacht ik toen althans) van mijn ziekteperiode: Januari 2022

Ik had een baantje bij Amac (de Apple Store van steden die er niet toe doen voor apple) en ik vermaakte mij daar eigenlijk heel goed. Tuurlijk waren er momenten dat ik wat minder lekker in mijn vel zat maar dat heeft iedereen. Eigenlijk ging het overall heel goed met me, zo goed dat alle behandelingen aan het afschalen waren. We spraken al over stoppen met therapie en er kwamen termen voorbij als 'diagnose vrij'. Ik kan zeggen dat mijn leven bijna perfect aanvoelde. Ik was volop aan het Tinderen, ik ging op mezelf wonen, ik had leuke vrienden en de gesprekken thuis gingen weer over koetjes en kalfjes. Ik stond in de volle bloei van mijn leven woehoeee!

Maar goed, ik zou mezelf niet zijn als dat niet allemaal in zou storten. Ik woonde op mezelf net buiten het centrum aan een hele drukke straat. De voorzieningen waren goed, de plus was op een steenworp afstand en mijn buurman was een dönerzaakje. Helaas waren de voorzieningen in mijn studio van bijna 600 euro wat minder. Mijn woning lekte bij regen, je kon alleen douchen door van de badkamer een volledig waterpark te maken en er zat een glazen koepel in mijn dak wat leuk is overdag, lekker licht, maar om 7 uur 's morgens wakker worden op je vrije zaterdag door de zon die volop je huis in schijnt is wel echt wat minder. En ik weet het, ik heb iets kunnen vinden voor mezelf en ik moet daar blij mee zijn, maar moet ik daar écht blij mee zijn? Misschien is nu niet het moment om de belachelijke huurprijzen aan te kaarten, dus die laat ik over voor een andere post (heb ik al 1 onderwerp erbij :P)

Nee maar ik zat in dat huis en ik werd ziekjes, als in, misselijk, gestresst en prikkelbaar. Op een gegeven moment kon ik niks meer, ik zat daar super bad te gaan van de misere. Ik voelde me verschrikkelijk. Lang verhaal kort, ik woon weer thuis. Niet dat ik dat wil, ik ben bijna 24 en begin me langzaamaan zo'n vent te voelen die op z'n 35e nog bij z'n moeder woont. Nee ik ben teruggevallen, zo zwaar dat mijn volledige behandeling opnieuw is begonnen. Ik was eigenlijk nooit bang voor een terugval omdat het zo goed met me ging, ik geloofde bijna niet dat dat nog kon gebeuren. Maar op het moment van schrijven heb ik Tilburg al bijna 3 maanden niet verlaten. Ik kan nergens heen zonder paniek te krijgen of misselijk te worden. Die misselijkheid is hierin ook het ergste, sterker nog, ik ben al 3 maanden onophoudelijk misselijk, er is nog geen moment geweest dat ik niet misselijk was en dat gevoel is zo tergend naar.

Ik heb mezelf de afgelopen maanden uitgehongerd, niet eens heel erg bewust persé. Ik woog namelijk nooit omdat ik dat niet motiverend vond. Maar bij mijn laatste weegschaalsessie bleek het toch niet zo best te zijn, oeps. Nu probeer ik wel echt wat meer naar binnen te duwen want wil geen sondevoeding Paaz trauma herhaling. Hier was ik op een gegeven moment zo bang voor dat als ik gedwongen naar die kleutergevangenis terug moest ik maar gewoon ging onderduiken. En ik was bloedserieus hierin, ik was zo bang daarheen te moeten dat ik liever anoniem ergens in een park in Groningen ging liggen. Gelukkig ben ik wat rationeler geworden en geloof ik niet echt meer in een plotselinge gedwongen opname.

Komende dinsdag heb ik een intake bij Yes We Can. Wat ik wel een pakkende naam vind, zelfs met maar 2 maanden marketing studie weet ik dat 'Altrecht' natuurlijk echt voor geen meter klinkt. Maar intake dus. Ik HAAT intakes. Als je nog nooit een intake hebt gehad bij een GGz, houden zo, en heb je dat wel, dan snap je mij waarschijnlijk. Als je een carrière hebt opgebouwd in de GGz, als client dan, dan weet je dat je nooit je laatste intake hebt gehad. Ze willen natuurlijk jouw verhaal horen uit jouw eigen mond en ik snap dat 2 a4'tjes met de behandelgeschiedenis niet voldoende is maar Yes We Can, die intake van jullie duurt 4 uur!! Jesus fuck. Maar alle gekheid op een stokje, ik ben eigenlijk heel bang om na 3 maanden Tilburg te moeten verlaten en 4 uur lang in Waalre mijn verhaal te moeten vertellen aan onbekenden. Maar ik weet wel dat het nodig is, omdat ik veel vertrouwen heb in wat zij doen.

Ik ga het hier even afronden, laat even weten wat je ervan vond, dat vind ik leuk :) Ik vond het ook leuk om te schrijven weer. (lees: typen) En depending on wanneer je dit leest, heb een hele fijne dag!

Geert