#hoofdpijn en frustratie

Dit moest ik even kwijt. Ik ben dus bezig met het fixen van sondevoeding, en als je niet in levensgevaar bent is dat best wel een gedoe.

De reden dat ik sondevoeding wil is omdat ik me dan beter voel als ik ben aangekomen, op dit moment lukt het me niet om aan te komen met gewone maaltijden en ben zelfs langzaam aan het afvallen. Het nadeel daaraan is, is dat ik me sneller vermoeid voel (1 uurtje iets doen betekent gelijk daarna 2 uur moeten slapen) en vaker misselijk ben.

Ik heb eerst Rintveld moeten overhalen (behandelcentrum eetstoornissen) die zijn na wat overleg tot het besluit gekomen om mij te ondersteunen. Daarna moest het met het ziekenhuis en de huisarts besproken worden, die gingen ook akkoord, en vervolgens de diëtist ook. Alleen omdat ik onder de verantwoordelijkheid van GGz Breburg val moeten zij ook toestemming geven. Opzich stond iedereen wel achter het besluit bij Breburg behalve de psychiater die uiteindelijk daar het besluit moet nemen. Ik heb die psychiater nooit gezien of gesproken, ik weet niet eens of het een vrouw of een man is, maar hij/zij vond dat er geen somatische noodzaak achter zat. Hoe kan je dat zeggen als je mij nooit hebt gezien?? Er zijn 2 psychiaters en een handjevol behandelaren die mij wel hebben gezien en gesproken die akkoord gaan met het idee, en een psychiater die een besluit neemt op basis van wat er op een papiertje staat zegt nee. Dan voel je je echt een nummer in de geestelijke gezondheidszorg. Gelukkig zijn mensen wel bezig om die psychiater over te halen maar ik vind het gewoon allemaal heel raar en frustrerend. Als het aan hem/haar ligt zetten we pas sondevoeding in als het eigenlijk al te laat is, terwijl ‘voorkomen is beter dan genezen’.

Fijne kerst.